Myanmar!

Heey!

Ik leef gewoon nog hoor! Alles gaat goed hier! In Myanmar was het internet te dramatisch om iets te kunnen posten. Google openen duurde soms al 8 minuten, een blog beginnen was dus compleet kansloos. Nu zijn we weer even in Bangkok om de vlucht naar de Filipijnen te nemen.

Myanmar was echt geweldig :) Er is eigenlijk al teveel gebeurd om allemaal te vertellen. Een mooi verhaal is wel de trekking die we hebben gedaan van het plaatsje Kalaw naar het Inle Lake. Samen met een Zwitser (en een gids) hebben we 3 dagen gelopen door het binnenland van Myanmar. Ik was begonnen op mijn stevige wandelschoenen, maar na 2 uur bleek dat ik ze niet helemaal lekker had aangetrokken: een blaar. Ik had geen zin om daarmee nog zo lang te gaan lopen en ik had een paar slippers meegenomen. De 55 km die volgden hebben me toen de titel Flip-flophero opgeleverd! De Zwitser liep ook nog eens op zijn witte Converse All-Stars, dus we waren nogal een aparte groep tussen de andere trekkingsgroepen die we tegenkwamen met al hun goede uitrustingen. Tijdens de trekking was het of heet of het regende keihard. De paadjes veranderden dan in modderstromen en mijn slippers begonnen op de plateauzolen van de Spice Girls te lijken. Met ongeveer 7 cm modder vastgeplakt onder mijn slippers sleepte ik mezelf voort als een sumoworstelaar :)

Drie dagen lopen betekende ook dat we onderweg bij de locals moesten overnachten. Erg apart als je opeens in iemands krakkemikkige woonkamer ligt naast een berg knoflook. De wc en douche worden op zo een plek ook een uitdaging. De wc was een klein gammel hokje waar zitten in ieder geval niet mogelijk was en de douche was een ton met water en daar dreef een klein bakje in. Succes ermee!

Na twee nachten Inle Lake vertrokken we met de nachtbus naar de nieuw gemaakte hoofdstad Nay Pyi Taw. Een nachtbus is in theorie het beste vervoer in Myanmar (en hebben we dus ook 5x genomen), maar in de praktijk.... vre-se-lijk... Ten eerste maakt de bus onderweg 1 of 2 onaangekondigde stops. Alle locals weten dat en gaan lekker eten en thee drinken, maar jij hebt geen idee waarom je opeens om 12 uur 's nachts uit de bus moet en een half uur later er weer in mag. Ten tweede is het praktisch onmogelijk om te slapen. Ze zijn volgens mij erg blij dat ze in de bus een tv hebben hangen en die staat dan ook de hele nacht aan. Opzich niet heel erg dat ik de plaatselijke boybands en slechte lachfilms moet aanzien, maar het volume dat standaard op 150 staat is nogal vervelend voor je nachtrust. Daarnaast heeft niemand een idee hoe laat de bus aankomt. Dat is ook niet echt een vraag die normaal wordt gesteld. 'Je komt aan als je aankomt'. Een tijd inschatten kunnen ze al helemaal niet. Alle nachtbussen rijden niet in de nacht, maar komen midden in de nacht aan... Tot slot kom je ook niet midden in de stad aan, maar ergens op een busstation ver buiten de stad. Kortom: Nadat je een nachtbus hebt genomen, kom je zonder een oog dicht te hebben gedaan om 01:45 aan en je hebt geen idee waar je bent. Je kijkt er niet eens meer van op eigenlijk.

Nay Pyi Taw was een rare ervaring. Het is de hoofdstad, maar eigenlijk staan er alleen enorme overheidsgebouwen, hotels en veel asfalt.Toen we ver buiten de stad midden in de nacht aankwamen namen we maar een taxi naar een hotel om te kijken of daar iemand was die Engels kon praten. De hotelmedewerker vroeg eerst doodleuk of we een reservation hadden. Serieus..? Wij zijn de eerste toeristen in vier maanden die je hotel binnenstappen en dan zou je niet weten of we een reservation hebben.. Ontzettend aardige en beleefde knul verder die ons heeft geholpen aan een sightseeing. Een sightseeing van 3 uurtjes, want het is gewoon een spookstad! De wegen zijn op sommige plaatsen 18 banen breed en rijdt geen enkele auto. Na 8 uur hebben we ook meteen de bus weer genomen om daar maar weg te zijn.

Verder zijn we in de plaatsen Yangon, Bagan en Mandalay geweest waar we met name met zonsopgang en zonsondergang hele mooie foto's van tempels, pagodes en de langste houten brug ter wereld hebben kunnen maken. Ik zou hier nog veel meer over kunnen vertellen, maar het verhaal gaat dan veel te lang worden. Ook de tocht naar Golden Rock is een heel bizar verhaal, als je dat wilt horen moet je 5 maanden geduld hebben :)

Wat ik nog wel echt wil zeggen is vooral de mensen in Myanmar het land zo bijzonder maken. Myanmar is pas sinds 2011 open voor toeristen en je merkt dat ze het leuk vinden dat je er bent. Ze zijn zo aardig, oprecht, behulpzaam, grappig en totaal niet op je geld uit. Ze willen graag Engels met je praten ook al kunnen de meesten het niet. Gedag zeggen, zwaaien, een handje geven of alleen naast me staan vinden ze al prachtig. Voor de gein stond ik wel eens op als er een groepje langsliep om een hoop gemompel en gelach uit te lokken. Je ziet ook niet elke dag iemand van 2 meter in Myanmar rondlopen. Toen we een keer in een homestay aankwamen was de hele familie al aan het lachen toen we binnenkwamen. Achteraf vertelde iemand me dat ze ons voor het raam zagen langslopen en me een pretty boy noemden ^^ Ze hebben dus ook nog eens een goede smaak!

We moesten Myanmar weer verlaten en we zijn blij dat we heelhuids in Bangkok zijn aangekomen. De vlucht vanuit Yangon naar Bangkok was namelijk de engste vlucht die ik ooit heb gemaakt. Opeens leek het alsof we een harde landing hadden gemaakt, maar ik zag geen lichtjes van huizen ofzo.. Het bleek emorm zware turbulentie te zijn. Het vliegtuig ging alle kanten op, de stewardessen leken in paniek, het licht werd uitgedaan, mensen begonnen te gillen en sommigen gingen in de Maydayhouding zitten.. Na 5 minuten (wat wel een uur leek) werd het wat minder gelukkig. Een vrouw heeft de rest van de vlucht in de Maydayhouding gezeten en de mensen renden het vliegtuig uit toen die aan de gate was vastgemaakt. Misschien had dat ook wel te maken met de wens om een nieuwe broek aan te trekken.. het rook nogal apart..

Bangkok is trouwens niet heel boeiend en van de staatsgreep merken we weinig tot niets. Ik ben blij als we morgen doorvliegen naar de Filipijnen! :)